जिंदगी बडी होनी चाहिए, लंबी नही.. कौन कब, कैसे उठेगा कोई नही बता सकता..!
विजय मोरे आज सर्वांना सोडून गेले. एक डॅशिंग, निर्भिड पत्रकार असलेल्या विजय मोरे यांनी ९०चे दशक अक्षरश: हादरवून सोडले होते. खतरनाक गुन्हेगार, पोलीस अधिकारी, दोन नंबरचे धंदे करणारे या सगळ्यांमध्ये आपल्या नावाची दहशत निर्माण केलेलं हे व्यक्मित्व होते.
अरूण गवळी, मन्या सुर्वे, हाजी मस्तान, छोटा राजन यांच्या मुलाखती घेऊन महाराष्ट्र पोलीस दलाला चक्रावून टाकण्याचे कसब मोरेंमध्ये होते. दिड वर्षापूर्वी ‘आम्ही घडलो वाचनाने’ या पुस्तकासाठी कोल्हापूर परिक्षेत्राचे पोलीस महानिरीक्षक विश्वास नांगरे पाटील यांची मुलाखत मला पाहिजे असे मी त्यांना म्हणालो. ‘बघू’.. एवढेच उत्तर त्यांनी दिले. नंतर मी विसरून गेलो. अचानक एके दिवशी सकाळीच मला फोन आला, ‘पुण्यातील एस. पी. ऑफिसला ताबडतोब ये नांगरे पाटलांना भेटायचंय?’ असे सांगितले. गडबडीत पोहोचलो. नाश्ता, व्यायाम करून नांगरे पाटील साहेब ऑफिसमध्ये आले होते. ‘काय काम काढलं विजयराव? अशी सुरूवात करून नांगरे पाटील यांनी आपल्या या जुन्या मित्राची आस्थेने विचारपूस केली. ‘माझं काही काम नाही, हा पोरगा चांगलं लिहितो, याला त्याच्या पुस्तकासाठी मुलाखत दया’ असं एका दमात कोणाला तरी आदेश सोडावा अशा स्टाईलमध्ये विजय मोरे उत्तरले. विषय माहित नाही, वेळ घेतलेली नाही, समोरील मुलाखतकाराची पात्रता किती, पुस्तकाचा दर्जा काय, उंची काय? असे सारे प्रश्न एका क्षणात नांगरे नाटील साहेबांच्या चेहऱ्यावर उमटले. परंतू आयपीएस अधिकारी असले तरी माणुसकी, मैत्री व आपल्या मित्राने शिफारस केली म्हणजे योग्यच असणार..! हे साहेबांनी मनोमन ताडले. आणि मला मुलाखत दयायला सुरूवात केली. समोर नामांकित पोलीस अधिकारी आणि मागे क्राईमचा बादशहा असलेला पत्रकार असे दुहेरी दडपण माझ्यावर आलेले होते. माझ्या फेस रिडींग वरून या हुशार अधिकाऱ्याने लगेचच वातावरण हलके करण्यासाठी चहा बिस्कीटे मागविली. आणि मग मलाच ते प्रश्न विचारू लागले. ‘काय करतोस? काय काय लिहिलंय? घरी कोण आहेत? नवीन पिक्चर कुठला पाहिलाय?… ते प्रश्न विचारत होते मी उत्तरे देत होतो. वातावरण हलके झाले आणि मग अचानक नांगरे पाटील म्हणाले, बोला आता विजयराव पार्ट २..?
आमची पाच मिनिटांची मुलाखत अर्धा तास चालली. सांगायचा मुद्दा असा की, आपली ओळख आपल्यापुरतीच सिमित ठेवण्याची मानसिकता असलेल्या आजच्या युगात विजय मोरे सारखा ज्येष्ठ मित्र सर्वांना लाभणे फारच दुर्मिळ…! माझ्या ओळखीने, शिफारशीने, फोनने तुझे काम होतंय ना? तु मोठा होतोय ना? यामध्ये आनंद मानणारा हा माझ्यापेक्षा पंधरा वर्षांनी मोठा असलेला हा मित्र अल्पशा आजाराने आज जग सोडून गेला. त्याच्याबरोबरील आठवणींचा कोलाज डोळ्यासमोर सारखा तरळतोय..!